We ontvingen onlangs gave foto’s van Mo en Aart. Heel bekende teckels voor u allen, volgens ons. Als wij Mo en Aart zeggen, zeggen we uiteraard ook Brenda. Brenda Kroesbergen maakte deze gave foto’s, die we graag plaatsen. Oh ja. de teckel met bal is veelal Aart, den andere is dan veelal Mo….. 😉
Bedankt Brenda!!!
Nou, awel en poeh, poeh.. Wat een wind. Gene wind die vanonder den staart het lijf verliet, neen, een buitenwind. Een buitenwind, zult u zich afvragen? Wazdahnuweer, Brammemans? Nou, geheel en al eenvoudig, dat is een wind die buiten waait. Soms is deze warm, soms fris. Een frisse wind, die hier en daar door heen waait, is soms ernstig aan te bevelen. Als een dergelijke frisse wind echter ongeveer mijn teckeloren eraf probeert te waaien, dan heb ik daar een mening over. Deze mening zal ik u echter onthouden. Reden daarvan is dat u waarschijnlijk dan woorden zou lezen, die helegaar niet in die dikke van Van Dale staan. 
De geheel en als frisse en krachtige wind kwam ik tegen op den dag die niet de tweede Paashaasdag is. Het was dus de eerste van de Paashazendagen. Ik had, in mijn vorige verhaal, u al laten weten dat die domme Duh liep te zingen: “Hij komt, hij komt….” Ik snapte er geen tennisbal van en sloot het verhaal af met de opmerking dat het misschien wel de Wijzen uit het Oosten zouden zijn… Awel, op den eerste van de Paashazendagen, mocht ik mijn uitgaanshalseband om. Nou, dan zit de stemming er direct in bij mij! We gaan iets leuks doen! Hoppuhtah, in den voiture en wegwezen. Doorwaaien op het strand! De teckeloren gingen alle kanten op en gelukkig niet eraf. Zand in den oogjes, behoorde ook tot de verwennerij.. Gelukkig kon ik nog wel iets zien, ondanks het gezand in mijn ogen en zag ik plots en klaps nog twee ruw van haren! Bekenden voor u en mij. Den Aart en de Mo! 
Op ons strand in het westen. Helemaal vanuit het oosten naar het westen getogen! Ik was ook opgetogen. Gezellie. Gelukkig had ik mijn bal meegenomen, want Aart had dat ook gedaan. We hebben geen bal gewisseld, wel geuren en wat geblafferdeblaf. Echt leuk om soortgenoten vanuit Facebook te ontmoeten. We hebben heerlijk lopen spelen en soms even een andere hond weggejaagd. 
Het wederzijdse personeel vond het, volgens mij, ook echt grappig elkaar nu in levende lijve te aanschouwen. Na een tijdje was ik er wel weer klaar mee en gaf aan dat ik koffie rook. Niet dat ik dat lust, maar Duh en den anderen vast wel. Ik had het weer goed! Men volgde mijn aanwijzing en ging lekker even in een zandtrent, sorry strandtent, aan den café. Wij kregen een bakje met water. Gelukkig geen zeewater, want dahmoknie. Het personeel besloot bij den koffie ook nog iets te nuttigen en gekozen werd voor aardappelkruimelvlaai, als ik het goed heb. Schijnt lekker te zijn, maar ik heb mijn bedenkingen daarbij. Die maffe Aart heeft een gehele poos bij Duh op schoot gescheten, oh nee gezeten. Of Aart vond Duh echt leuk, of hij is een dierenvriend… De mevrouw van Aart heeft een heule berg foto’s gemaakt, welke zij reeds gepubliceerd heeft op de FB pagina’s van Mo en Aart. Als u dat gemist heeft, mag u zo dadelijk nog wel even gaan kijken op die pagina’s. Opdat mijn personeel nog een Paselijke familiare verplichting had, heeft het voltallige personeel zich op een gegeven moment gesplitst en ging een ieder zijns weegs, of zoiets. Onze eerste van de Paashazendagen was alvast goed begonnen. Leuk om te zien dat FB vrienden echt blijken te bestaan. Het waren dus geen vreemdelingen en ze waren zeker niet verdwaald. Neen, ze kwamen echt uit het Oosten en zijn echt wijs, want ze gingen ook weer naar het Oosten terug…..
Kl…. zand, zit nog steeds in mijn oren…..
TECKEL MAGAZINE® 