Vereerd…., zeer vereerd zijn we. Vorige week ontvingen wij een email van Truusje Vrooland – Löb. Truusje heeft een teckel. Een rode langhaar met de prachtige namen: Rosa Cecilia Olivia. U mag gewoon Rosa zeggen… In de email schrijft Truusje dat zij een paar maanden geleden een droom had, een teckeldroom… Als je je leven lang al omringd ben door teckels is dat niet zo heel vreemd, toch?. Truusje is dochter van de beroemde kunstenaar Kurt Löb. Het verhaal wat we ontvingen is verlucht met bestaande illustraties van zijn hand. Het is u nu wel duidelijk, waarom wij ons vereerde voelen. Een bekende schrijfster, dochter van een bekende kunstenaar…. En dat alles in UW magazine…. Trots!!!
Veel leesplezier!!
Kleintje: een malle droom
In een rood houten huis aan de rand van het bos woonden een man en een vrouw. Hun kinderen waren groot en hadden zelf ook al weer kinderen. “Het is hier soms wel erg stil “zei de vrouw. Ik mis onze kinderen. Wat was het gezellig toen ze klein waren en allemaal nog bij ons thuis woonden. Ik wou dat we nog een kleintje kregen”. “Dat zou ik ook wel willen” zei de man.” Maar daar zijn we nu te oud voor. Baby’s zijn voor jonge mensen en niet voor Opa’s en Oma’s”. “Ja, dat is zo”, zuchtte zijn vrouw een beetje verdrietig en ze kroop even tegen hem aan en gaf haar man een knuffel.
Het werd lente en overal in het bos waren nestjes met eitjes en de eerste lammetjes dartelden ook al in de wei naast hun moederschapen.” Toch heb ik het gevoel dat wij ook een kleintje krijgen” zei de vrouw op een dag.” Mijn buik is wat dikker en binnenin lijkt het wat te rommelen, het lijkt wel getrappel van een klein iets”.
“Wat raar, wat spannend, dat zou geweldig leuk zijn !” zei de man.
En ja, hoor, na een paar weken lag er vroeg in de morgen ineens iets kleins onder het dekbed van hun ledikant.
‘O, wat een schattig kleintje” zei de moeder. “En wat heeft het veel mooi bruinrood haar overal en ook al tandjes”. Het was wel veel te klein voor de wieg op zolder en daarom legden ze het maar in de oude poppenwagen van toen hun dochter een klein meisje was. Het kreeg ook wat kleertjes aan van pop Anneke. Die pasten precies en stonden haar heel leuk. Vooral het mutsje.
Ondanks haar tandjes dronk Kleintje heel handig de melk uit het poppenflesje en ze groeide echt flink. Met acht weken kon ze al pap eten. Die likte ze het liefst uit een bakje op de grond. Haar ouders vonden dit wel een beetje vreemd omdat hun andere kinderen dat nooit gedaan hadden- ze leek ook helemaal niet op ze – maar ach, als dit kleintje dat nu eenmaal zo graag wou, dan mocht ze het wel. Met tien weken was ze ook al helemaal zindelijk. Zo grappig: ze plaste en poepte niet op een potje, maar op hun grasveldje voor het huis. En ook dat vonden ze niet erg. Want hun nieuwe kleine was wel een beetje apart, maar ook heel lief en mooi en ze waren zo dol op haar.
Illustratie: Kurt Löb
Ze hadden ook een kaartje gemaakt dat ze een nieuw kleintje hadden en dat naar alle mensen in hun leven gestuurd. Die kwamen op bezoek en vonden het een lief ding dat daar in de poppenwieg zoet lag te slapen. Maar toch ook wel een beetje vreemd dat het zoveel haar had en zo veel tandjes en tja, dat staartje…
Op een dag scharrelde Kleintje zonder kleertjes in de warme lentezon op het grasveld en speelde met een pluche balletje terwijl Moeder op het bankje voor het huis zat en trots naar haar keek. Er liep een vrouw langs het hek. Met een hond aan de lijn. Die zag het kleintje. En begon meteen enorm te trekken en te blaffen. En ineens…kwam er uit Kleintje ook een vreemd geluid; een echte blaf! “O, wat een schattige teckelpup is dit “ zei de mevrouw. “Mijn hond is ook nog jong, zou die even met uw hondje mogen spelen”?. Moeder schrok nogal van deze vraag, want ineens zag ze in een flits wat ze al die tijd niet had willen zien. Hun Kleintje was geen kindje, maar een hondje…
Ze deed het hekje open en de andere hond sprong naar binnen. Naar Kleintje toe. En samen holden ze over het gras achter elkaar aan en hadden dikke pret.
Vader hoorde die vrolijke hondengeluidjes en zag ze heen en weer rennen. Toen keek hij naar zijn vrouw en zag dat zij nu ook snapte wat hij heel goed wist. Hun schattige kleintje was een teckelpup! En gelukkig keek zijn vrouw niet verdrietig, maar gewoon heel tevreden naar dat vrolijke hondjesgedartel op hun grasveldje.
Toen de dame en haar hondje weer vertrokken waren, moesten ze wel even ernstig praten over wat hen vanaf nu te doen stond. “Oké, het is zoals het is ”zei de moeder terwijl ze even over haar ogen veegde en iets wegslikte. “ ons kleintje is nog steeds geweldig zoals ze is. Ook al is ze een kleine teckel en geen kindje: ik ben nog net zo dol op haar als vanmorgen. Ze blijft wel Kleintje heten, hoor. Aan die naam ben ik gewend en zij ook, en ze slaapt nog wel een poosje in de poppenwieg. Maar als ze daar te groot voor is, krijgt ze een mooie rieten hondenmand. Vanaf morgen maak ik voor haar geen pap meer, maar krijgt ze hondenbrokjes voor puppy’s en ik ga een leuk leren lijntje met een rode halsband voor haar in de dierenwinkel kopen. Dan ga ik net als die mevrouw ook met haar wandelen en dan kan ze hondenvriendjes krijgen”.
En zo gebeurde het. De beide mensen bleven stapeldol op het vrolijke hondje Kleintje. Gelukkig was het ook een bijzonder slim beestje. Al heel jong kwam ze snel aangehold als ze haar riepen, gaf een lief pootje in hun hand als ze haar dat vroegen, en kende nog veel meer knappe kunstjes. Ook zonder spreken begrepen ze elkaar altijd uitstekend. Hun hondje liet de hele dag zo enthousiast merken hoe dol ze op de beide mensen was, dat ze het helemaal niet meer erg vonden dat hun Kleintje geen kindje, maar een mooie jonge teckel was.
Wat was het nu gezellig met z’n drietjes daar in dat houten huisje in het bos. Alleen jammer van al die mooie kinderboeken op zolder die het beestje – net als hun kinderen vroeger- nooit zelf zou kunnen lezen…
TECKEL MAGAZINE® 