Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 221

U zult met elkaar wel gedacht hebben of ik, uw Freek, van den aardbol gekukeld was geworden geweest. Neen, niets van dat alles. Ik ben nog geheel en al aanwezig en ben dus niet van den aarde bol geplettert. Door allerlei omstandigheden was er geen tijd, werd er geen tijd gemaakt om u te informeren hoe het met mij, Het Vrouwtje en met Duh Baassie gaat. Nou prima, kan ik u melden. Men heeft geprobeerd mij van alles te leren. Of dat gelukt is, daar zijn de meningen over verdeeld. Mevrouw Coby, Uut de Slikhoek, had Het Vrouwtje en Duh al geïnformeerd over het feit dat den oren het niet deden. Niet die van haar, maar die van mij dus…. Ik ben dus een echte. Een echte teckel. Ik hoor alles, maar besluit zelf of ik iets doe met de informatie die mij ter oren kwam…. Het zal u zeer bekend voor komen…. We hebben allen aan elkaar moeten wennen. Mijn voorganger, uw Brammemans, was een echte “GoedZo Teckel”. Natuurlijk was hij niet geheel en al zo geboren, neen, dat heeft ook met de opvoeding van hem te maken gehad. Ik wordt ook op- en gevoed. Heel soms heeft Duh het idee, dat ik nooit in aanmerking zal komen voor het certificaat “GoedZo Teckel”. Hij vindt mij dan een geheel en al eigenwijs ventje. Als hij mij een eigenwijze stuiterbal vindt, dan noemt hij mij Frederick… Nu ik erover nadenk, wordt best wel veel keer de naam Frederick door hem gebruikt… Giechel….

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 220

Ik geloof dat ik nu alle oudere Ruwhaarteckelpraat verhalen doorgesnuffeld heb. Ik vond het leuk en leerzaam. Ome Willem, Brammemans, BobberdeBob, waren leuke en illustere voorgangers. Afwachten of ik in het rijtje ga passen. Denk het wel! Gloeiende, dat is waar ook, Als u mij nu zou vragen waar ik vandaan kom, uit welke prachtige teckelkennel ik dus kom, krijgt u een iets ander antwoord dan anders… Normaal zou ik zeggen: “Uut de Slikhoek”. Ik kan nu niet anders zeggen dan: “Uut de SliShoek”. Ik ben aan het wisselen… Puppy tandjes eruit en volwassen teckeltandjes onderweg. Soms heb ik wel een beetje pijn in mijn bek, sorry mond. Het Vrouwtje zorgt ervoor dat ik voldoende en de juiste kluifknaagdingen krijg. Gaat dus vas goed komen… Oh ja, over de SliShoek gesproken, ik ben onlangs op visite geweest aldaar.

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 219

Poeh, poeh, best veel hoor al die Ruwhaarteckelpraat berichten. Ik lees me suf, maar wel een feest om te doen. Over feest gesproken, het was hier feest. Feest in het dorp, wat nu mijn is en dus ook ons genoemd kan worden…Op een rijtje: Het dorp, mijn dorp, ons dorp. Nou wie ze niet op een rijtje had, deze keer gaat het niet over Duh, is die ene malloot. De malloot in kwestie stond, in ons dorp, midden op het dorpsplein een bekend vers te zingen…. Ik hoorde het. Bij het verlaten van ons appartementistische pand. Het was een uurtje of vijf uur, in den middag. En wat zingt die malloot…: “Als de morgen is gekomen”… Wat een lampenkap. Volgens mij ben je dan niet goed Smit, sorry snik, als je de ochtend en middag zo opvallend door elkaar haalt. Ik moet daar ook wel aan wennen hoor. Al die, voor mij nieuwe, geluiden. Ik mocht vorige week ook mee naar de kermis. Dat heeft te maken met mijn sociale ontwikkeling, volgens Het Vrouwtje. Ah, sociale ontwikkeling, zult u nu denken en dan begrijpt u het vast. Nou ik hoorde van alles, rook van alles en zag van alles. Wat een hoop indrukken tegelijk zeg. Het is natuurlijk wel erg leuk, als er ineens iemand mijn naam, (Freek, red.), over de kermis brult. Een buurjongen. Ja, ik ben nu al wereldberoemd in ons dorp. Oh ja, we liepen ook nog even langs het parcours van de wielerronde, dat alhier jaarlijks om de twaalf maanden gehouden wordt. Niks te zien. Was het precies pauze. Alleen de opperspreekstalmeester had geen pauze genomen. Hij vond het nodig om allerlei, niet belangrijke informatie, door de geluidsboxen, langs het parcours, te brullen. Nou, dan ben ik er gauw klaar mee. Ik heb Het Vrouwtje duidelijk gemaakt, dat ik het feestgedruis achter mij wilde laten. Zij begreep mij, natuurlijk, en we zijn huiswaarts getogen. Ik zit dan in de mand, voorop de fiets. Ik kan dat. Ik vind dat leuke en prima. Duh heeft zijn eigen fiets.

Even geheel en al wat anders…, ik ben bij den Kappert geweest. Ter kennismaking. Ik werd netjes voorgesteld, door Het Vrouwtje aan de kapperplukmevrouw. Zij stelde zich ook aan, sorry voor. De oortjes zijn nagekeken, de nageltjes geknipt en ze heeft ook wat haartjes weggehaald bij mijn fluit. Oh, wacht even, Duh zegt dat voortplantingsorgaan een nettere omschrijving is. Het zal wel. Het resultaat blijft volgens mij hetzelfde. Awel, bij deze kennismakingsronde met de kapperplukmevrouw, zijn geen gewonden gevallen en ik kreeg een koekje. Afgesproken is dat ik later dit jaar weer een koekje mag komen halen. Ik hecht eraan te melden, dat ik het naar den zin heb in het Westland. Het dialect vind ik soms nog wel wat lastig, maar dat komt vast goed. Ja toch, nie tan? Ik ontwikkel van puppy, naar een iets meer volwassen puppy. Ik kan zelfs al vlaggen! Hatseflats, staand plassen tegen de lantarenpaal, tegen een struikje, tegen een boom, en nog niet een keer omgekieperd. Knap toch, drie pootjes op de grond en die andere dus niet. Duh zegt dat hij het met twee pootjes op de grond kan. Ik heb het even nagevraagd bij Het Vrouwtje en zij bevestigt dat Duh dat kan. Haar advies richting mij is, dit niet na proberen te doen……

Oh, Het Vrouwtje meldt trouwens dat ik mee mag naar het bos. Duh ook, want die moet de voiture besturen. Ik heb het druk, druk, druk…… Laterrrr….

Fijne week.

Uw Freek.

PS: Volg onderstaande link als u lid wilt worden van mijn groep…..

Ruwhaarteckelpraat & Friends

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 218

Nou lekker, tropisch heet en wie mocht er weer mee naar den dierendoktert? Ja hoor, Duh niet. Ik wel. Awel, het publiek aldaar, vindt mij een leuke en mooie teckel. Prima allemaal, maar dan wil ik wel een koekje. Krijg ik geen koekje, of iets te weinig aandacht, dan ga ik gewoon zitten piepen. Puppies mogen dat, dus doet deze puppy dat dan ook. Ik had onlangs bedacht dat ik de rest van mijn leven een puppy wil zijn. Dan mag je alles. Alles wordt begrepen en alles wat je doet is verklaarbaar, volgens o.a. het personeel. Lekker makkelijk. Wil je niet aan de riem lopen? Logisch, want je bent nog maar een puppy. Wil je alweer spelen? Logisch, want je bent een puppy. Kauw je planten in de tuin stuk? Logisch, want je bent nog maar een puppy. Toch nog een plasje in huis? Logisch, want je bent nog maar een puppy. “Per ongeluk” in de gang gepoept? Logisch, want je bent nog maar een puppy. Duh is jaloers joh! Niet dat hij ook in de gang wil poepen, neen, dat niet. Ik krijg veel meer aandacht dan hij. Lekker hoor als je een puppy ben.

Ik heb onlangs nog meer buurthonden ontmoet. In het vorige verhaal, heb ik u al boeiend verteld over Thimo, mijn buurmanhond. Nu kwam ik Beer tegen. Niet een beer, maar een hond die Beer heet, voor de duidelijkheid. Beer is een LabraDoedel, of zoiets. Het is een mannelijke reu. Een LabraDoedelzak, zou je kunnen zeggen. Beer is groot, joh! Poehé. Beer vindt mij leuk en ik hem ook. Alleen schrok ik mijzelf wel driehonderdeenendertig keer een hartwip, toen die LabraDoedelzak even blafte…. Amai, daar komt een geluid uit zo een hondentype… Waar ook een berg geluid uitkomt, is uit de “zuipschuiten”, die, bij mooi weer, vlak langs ons appartementistische pand varen. Zuipschuiten, zult u denken…, wazdatnuweer…? Nou, dat zijn oude, platte, veilingschuiten. Die schuiten zijn van het type Westlander. Deze Westlanders werden vroeger, door de tuinders gebruikt om de zelf geteelde producten naar de veiling te brengen. Deze schuiten voeren over het water, over de weg werkte namelijk niet. Dat u dat ff weet. Het vervoer per schuit is niet meer van deze tijd. De schuiten worden nu gebruikt om, gevuld met veelal jongeren, veel bier en harde muziek, gezellig een rondje door het Westland te varen. Daar komt dus een geluid uit zo een zuipschuit! Wow! Veelal is het housemuziek of zoiets, Duh heeft getracht mij uit te leggen wat housemuziek is, maar dat is mislukt. Je krijgt volgens mij nooit dicht geleuterd, dat housemuziek buiten gedraaid wordt. House is huis, dus ik heb gelijk. Ik schrok me echt helemaal het apenlaterus… Angst in de oogjes, zo constateerde Het Vrouwtje. Omdat het al weken mooi weer is, gaan er regelmatig van die zuipschuiten voorbij. Het Vrouwtje heeft me laten zien, van afstand, wat er aan de hand was. Zij heeft mij, op de van haar bekende fijne manier, vertrouwd gemaakt met de housemuziek die dus niet in house gedraaid wordt. Dank, daarvoor. Gelukkig is Het Vrouwtje dus geen mensenpuppy gebleven. Zij is nu dus heel slim en verstandig. Misschien wordt Duh dat ook nog eens……

Ik ga weer een paar, eerder gepubliceerde, Ruwhaarteckelpraat berichten lezen…

Fijne week!

Uw Freek.

PS: Volg onderstaande link als u lid wilt worden van mijn groep…..

Ruwhaarteckelpraat & Friends

Op ontdekkingsreis…..

Inmiddels sta ik ruim 11 weken met mijn 4 pootjes op deze wereld en wat heb ik het naar mijn zin hier.
Er is zoveel te zien en te ontdekken, en ook mijn baasje merkt dat ik heel veel zie en vooral veel ontdek want ze pakt nogal eens de gevonden schatten van mij af. Ik begrijp het niet helemaal, maar blaadjes, slakken, zand, kiezels en stenen zijn woorden die ik daardoor aan het leren ben, maar zijn spullen die ik schijnbaar niet in mijn bek mag stoppen.
Minder leuk was mijn bezoek aan de dierenarts, hij was zeer tevreden over mijn uiterlijk en gezondheid maar vond het toch nodig om een spuitje te geven. Het prikje vond ik niet erg, maar daarna had ik wel een flinke beurse plek die pijn deed. Maar ik ben een stoere vent en laat me niet kennen. Zeker op het werk bij de BergseBeestenBoel niet, want ik moet het daar uiteindelijk allemaal gaan regelen. Ik leer veel. Als ik het spannend vind ga ik op mijn rug liggen en stopt het spel, als ik een speeltje af pak van een ander hond dan kan ik een snauw krijgen en als ik gek doe dan gaan ze met me meespelen. Mijn eerste zwemles is achter de rug, spannend, maar steeds als ik een stapje verder het water inging kreeg ik een lekker brokje en toen ik eenmaal in het zwembadje was vond ik het heerlijk. Nu klim ik er zelf in als ik het warm heb of dorst heb. Ik kan zelfs bellen blazen met mijn neus onder water. Gelukkig kan ik wel met mijn pootjes op de grond, en zo wandel ik het badje door.
Ik train mijn stembanden regelmatig. Als ik moet poepen of plassen blaf ik, als ik zie dat er eten aan komt blaf ik en als ik heel moe ben ga ik blaffen. En het is fijn dat het baasje er dan is om mij te helpen. Mijn broer Gijs is heel sterk en regelmatig probeer ik van hem te winnen, soms niet helemaal eerlijk, maar ik kan dan net winnen als ik wat harder in zijn oren of lip bijt. Hij leert mij allerlei manieren om te stoeien en soms doet hij het voor bij mij en mag ik het bij hem ook uitproberen. Zo word ik sterker dan neef Gaudi, want die is nu nog de sterkste. Maar zoals mijn baasje zegt: “we zijn aan elkaar gewaagd”. Op het werk zijn heel veel verschillende honden en inmiddels ben ik niet meer onder de indruk van alle maten en rassen, maar wandel vrolijk mee. Ik moet wel in de buurt van een van de uitlaatsters blijven omdat ze bang zijn dat ze mij omver lopen. Zelf vind ik het wandelen tussen alle andere het leukste, super stoer! Alleen als ze wegrennen ben ik nog niet zo snel, maar al wel veel sneller dan vorige week. Ik leer het allemaal gelukkig snel. En ondertussen kan ik goed oefenen voor de puppycursus. Ik kan al zit en af. Alleen bij af vind ik het leuker om helemaal door te rollen tot ik op mijn rug lig en dat is schijnbaar niet de bedoeling. Maar voor een koekje doe ik veel!