Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 221

U zult met elkaar wel gedacht hebben of ik, uw Freek, van den aardbol gekukeld was geworden geweest. Neen, niets van dat alles. Ik ben nog geheel en al aanwezig en ben dus niet van den aarde bol geplettert. Door allerlei omstandigheden was er geen tijd, werd er geen tijd gemaakt om u te informeren hoe het met mij, Het Vrouwtje en met Duh Baassie gaat. Nou prima, kan ik u melden. Men heeft geprobeerd mij van alles te leren. Of dat gelukt is, daar zijn de meningen over verdeeld. Mevrouw Coby, Uut de Slikhoek, had Het Vrouwtje en Duh al geïnformeerd over het feit dat den oren het niet deden. Niet die van haar, maar die van mij dus…. Ik ben dus een echte. Een echte teckel. Ik hoor alles, maar besluit zelf of ik iets doe met de informatie die mij ter oren kwam…. Het zal u zeer bekend voor komen…. We hebben allen aan elkaar moeten wennen. Mijn voorganger, uw Brammemans, was een echte “GoedZo Teckel”. Natuurlijk was hij niet geheel en al zo geboren, neen, dat heeft ook met de opvoeding van hem te maken gehad. Ik wordt ook op- en gevoed. Heel soms heeft Duh het idee, dat ik nooit in aanmerking zal komen voor het certificaat “GoedZo Teckel”. Hij vindt mij dan een geheel en al eigenwijs ventje. Als hij mij een eigenwijze stuiterbal vindt, dan noemt hij mij Frederick… Nu ik erover nadenk, wordt best wel veel keer de naam Frederick door hem gebruikt… Giechel….

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 220

Ik geloof dat ik nu alle oudere Ruwhaarteckelpraat verhalen doorgesnuffeld heb. Ik vond het leuk en leerzaam. Ome Willem, Brammemans, BobberdeBob, waren leuke en illustere voorgangers. Afwachten of ik in het rijtje ga passen. Denk het wel! Gloeiende, dat is waar ook, Als u mij nu zou vragen waar ik vandaan kom, uit welke prachtige teckelkennel ik dus kom, krijgt u een iets ander antwoord dan anders… Normaal zou ik zeggen: “Uut de Slikhoek”. Ik kan nu niet anders zeggen dan: “Uut de SliShoek”. Ik ben aan het wisselen… Puppy tandjes eruit en volwassen teckeltandjes onderweg. Soms heb ik wel een beetje pijn in mijn bek, sorry mond. Het Vrouwtje zorgt ervoor dat ik voldoende en de juiste kluifknaagdingen krijg. Gaat dus vas goed komen… Oh ja, over de SliShoek gesproken, ik ben onlangs op visite geweest aldaar.

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 219

Poeh, poeh, best veel hoor al die Ruwhaarteckelpraat berichten. Ik lees me suf, maar wel een feest om te doen. Over feest gesproken, het was hier feest. Feest in het dorp, wat nu mijn is en dus ook ons genoemd kan worden…Op een rijtje: Het dorp, mijn dorp, ons dorp. Nou wie ze niet op een rijtje had, deze keer gaat het niet over Duh, is die ene malloot. De malloot in kwestie stond, in ons dorp, midden op het dorpsplein een bekend vers te zingen…. Ik hoorde het. Bij het verlaten van ons appartementistische pand. Het was een uurtje of vijf uur, in den middag. En wat zingt die malloot…: “Als de morgen is gekomen”… Wat een lampenkap. Volgens mij ben je dan niet goed Smit, sorry snik, als je de ochtend en middag zo opvallend door elkaar haalt. Ik moet daar ook wel aan wennen hoor. Al die, voor mij nieuwe, geluiden. Ik mocht vorige week ook mee naar de kermis. Dat heeft te maken met mijn sociale ontwikkeling, volgens Het Vrouwtje. Ah, sociale ontwikkeling, zult u nu denken en dan begrijpt u het vast. Nou ik hoorde van alles, rook van alles en zag van alles. Wat een hoop indrukken tegelijk zeg. Het is natuurlijk wel erg leuk, als er ineens iemand mijn naam, (Freek, red.), over de kermis brult. Een buurjongen. Ja, ik ben nu al wereldberoemd in ons dorp. Oh ja, we liepen ook nog even langs het parcours van de wielerronde, dat alhier jaarlijks om de twaalf maanden gehouden wordt. Niks te zien. Was het precies pauze. Alleen de opperspreekstalmeester had geen pauze genomen. Hij vond het nodig om allerlei, niet belangrijke informatie, door de geluidsboxen, langs het parcours, te brullen. Nou, dan ben ik er gauw klaar mee. Ik heb Het Vrouwtje duidelijk gemaakt, dat ik het feestgedruis achter mij wilde laten. Zij begreep mij, natuurlijk, en we zijn huiswaarts getogen. Ik zit dan in de mand, voorop de fiets. Ik kan dat. Ik vind dat leuke en prima. Duh heeft zijn eigen fiets.

Even geheel en al wat anders…, ik ben bij den Kappert geweest. Ter kennismaking. Ik werd netjes voorgesteld, door Het Vrouwtje aan de kapperplukmevrouw. Zij stelde zich ook aan, sorry voor. De oortjes zijn nagekeken, de nageltjes geknipt en ze heeft ook wat haartjes weggehaald bij mijn fluit. Oh, wacht even, Duh zegt dat voortplantingsorgaan een nettere omschrijving is. Het zal wel. Het resultaat blijft volgens mij hetzelfde. Awel, bij deze kennismakingsronde met de kapperplukmevrouw, zijn geen gewonden gevallen en ik kreeg een koekje. Afgesproken is dat ik later dit jaar weer een koekje mag komen halen. Ik hecht eraan te melden, dat ik het naar den zin heb in het Westland. Het dialect vind ik soms nog wel wat lastig, maar dat komt vast goed. Ja toch, nie tan? Ik ontwikkel van puppy, naar een iets meer volwassen puppy. Ik kan zelfs al vlaggen! Hatseflats, staand plassen tegen de lantarenpaal, tegen een struikje, tegen een boom, en nog niet een keer omgekieperd. Knap toch, drie pootjes op de grond en die andere dus niet. Duh zegt dat hij het met twee pootjes op de grond kan. Ik heb het even nagevraagd bij Het Vrouwtje en zij bevestigt dat Duh dat kan. Haar advies richting mij is, dit niet na proberen te doen……

Oh, Het Vrouwtje meldt trouwens dat ik mee mag naar het bos. Duh ook, want die moet de voiture besturen. Ik heb het druk, druk, druk…… Laterrrr….

Fijne week.

Uw Freek.

PS: Volg onderstaande link als u lid wilt worden van mijn groep…..

Ruwhaarteckelpraat & Friends

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 218

Nou lekker, tropisch heet en wie mocht er weer mee naar den dierendoktert? Ja hoor, Duh niet. Ik wel. Awel, het publiek aldaar, vindt mij een leuke en mooie teckel. Prima allemaal, maar dan wil ik wel een koekje. Krijg ik geen koekje, of iets te weinig aandacht, dan ga ik gewoon zitten piepen. Puppies mogen dat, dus doet deze puppy dat dan ook. Ik had onlangs bedacht dat ik de rest van mijn leven een puppy wil zijn. Dan mag je alles. Alles wordt begrepen en alles wat je doet is verklaarbaar, volgens o.a. het personeel. Lekker makkelijk. Wil je niet aan de riem lopen? Logisch, want je bent nog maar een puppy. Wil je alweer spelen? Logisch, want je bent een puppy. Kauw je planten in de tuin stuk? Logisch, want je bent nog maar een puppy. Toch nog een plasje in huis? Logisch, want je bent nog maar een puppy. “Per ongeluk” in de gang gepoept? Logisch, want je bent nog maar een puppy. Duh is jaloers joh! Niet dat hij ook in de gang wil poepen, neen, dat niet. Ik krijg veel meer aandacht dan hij. Lekker hoor als je een puppy ben.

Ik heb onlangs nog meer buurthonden ontmoet. In het vorige verhaal, heb ik u al boeiend verteld over Thimo, mijn buurmanhond. Nu kwam ik Beer tegen. Niet een beer, maar een hond die Beer heet, voor de duidelijkheid. Beer is een LabraDoedel, of zoiets. Het is een mannelijke reu. Een LabraDoedelzak, zou je kunnen zeggen. Beer is groot, joh! Poehé. Beer vindt mij leuk en ik hem ook. Alleen schrok ik mijzelf wel driehonderdeenendertig keer een hartwip, toen die LabraDoedelzak even blafte…. Amai, daar komt een geluid uit zo een hondentype… Waar ook een berg geluid uitkomt, is uit de “zuipschuiten”, die, bij mooi weer, vlak langs ons appartementistische pand varen. Zuipschuiten, zult u denken…, wazdatnuweer…? Nou, dat zijn oude, platte, veilingschuiten. Die schuiten zijn van het type Westlander. Deze Westlanders werden vroeger, door de tuinders gebruikt om de zelf geteelde producten naar de veiling te brengen. Deze schuiten voeren over het water, over de weg werkte namelijk niet. Dat u dat ff weet. Het vervoer per schuit is niet meer van deze tijd. De schuiten worden nu gebruikt om, gevuld met veelal jongeren, veel bier en harde muziek, gezellig een rondje door het Westland te varen. Daar komt dus een geluid uit zo een zuipschuit! Wow! Veelal is het housemuziek of zoiets, Duh heeft getracht mij uit te leggen wat housemuziek is, maar dat is mislukt. Je krijgt volgens mij nooit dicht geleuterd, dat housemuziek buiten gedraaid wordt. House is huis, dus ik heb gelijk. Ik schrok me echt helemaal het apenlaterus… Angst in de oogjes, zo constateerde Het Vrouwtje. Omdat het al weken mooi weer is, gaan er regelmatig van die zuipschuiten voorbij. Het Vrouwtje heeft me laten zien, van afstand, wat er aan de hand was. Zij heeft mij, op de van haar bekende fijne manier, vertrouwd gemaakt met de housemuziek die dus niet in house gedraaid wordt. Dank, daarvoor. Gelukkig is Het Vrouwtje dus geen mensenpuppy gebleven. Zij is nu dus heel slim en verstandig. Misschien wordt Duh dat ook nog eens……

Ik ga weer een paar, eerder gepubliceerde, Ruwhaarteckelpraat berichten lezen…

Fijne week!

Uw Freek.

PS: Volg onderstaande link als u lid wilt worden van mijn groep…..

Ruwhaarteckelpraat & Friends

Teckel Magazine: Ruwhaarteckelpraat 217

Soweee, dat is best wel veel hoor… Ruim tweehonderd Ruwhaarteckelpraat berichten doorsnuffelen. Het is me al bij twee gelukt… Ik heb het ook best druk. Iedereen wil kennis met mij maken. Allemaal even knuffelen. Best leuk, als je een puppy ben. Duh is hartstikke jaloers. Ik vind het niet gek, dat hij niet geknuffeld wordt. Oh, weet je van wie ik ook een knuffel kreeg? Van de arts voor dieren, Dit beroep wordt ook wel afgekort als DA, dan weet u dat even. Hij knuffelde mij. Gaf mij een koekje en toen een prik… Goede volgorde, want ik heb niet gepiept en er ook verder geen last van gehad, van den prik, voor uw duidelijkheid. De DA heeft niet aan mij gesnuffeld. Thimo wel. Aan mijn kont. Thimo is een grote zwarte hond, van het type Groenendaeler, of zoiets. Thimo is geen dommerik. Wel groot. Hij is opgeleid tot hulphond. Hij kan echt veel. Hij past op zijn baas, begeleidt hem en stuurt hem, als dat nodig is. Verder is hij ook de grote vriend van zijn baas, onze buurman. Toen ik Thimo voor het eerst zag, heb ik, voor de veiligheid, een keel opgezet…. Daar verkleurde die zwarte niet van. Ik ben toen toch maar voorzichtig naar hem toegegaan en hij kwam naar mij. Nu is het elke keer, als ik hem zie, feest! Ik heb dus een echte vriend! Wel apart dat hij elke keer aan mijn kont snuffelt. Doe ik toch ook niet….. Ik zal toch eens aan Duh vragen of mensen dat ook doen… Of, beter, ik vraag het wel aan Het Vrouwtje, dan krijg ik tenminste een betrouwbaar antwoord.

Weet u trouwens dat Freek niet mijn “doopnaam” is? Neen, mijn “doopnaam” is nog mooierder: Happily Ever After. Mooi toch? Ik ben er ook echt blij mee. Staat ook heel stoer op mijn papierenwinkel. Happily Ever After, lang en gelukkig, zou de vertaling kunnen zijn. Pfff, loopt die Duh weer hardop te raaskallen: “Lang…… en gelukkig…. en een teckel……, gelukkig een lange teckel….” Soms, vind ik hem echt stom. Oh ja, wie ik helegaar niet stom vind, is die ene Wuppie. Mij is uitgelegd dat Wuppies, kinderen van kinderen zijn. Mij zijn inmiddels zes Wuppies bekend. Die ene, is ook de oudste. De oudste is een zij. Zij is een stuk ouder (zes jaar, red.), dan ik, maar daar voel je niks van. Zij vindt mij echt leuk en ik haar wel. Knuffelen, spelen, echt feest als ze komt. Van al dat geknuffel en gespeel word ik wel moei…. In den avond lig ik dan ook vaak, helemaal uitgeteld, op de bank. Zoals u allen weet, mag je hier, als teckel, alleen op de bank als er een kleedje ligt…

Op naar de volgende Ruwhaarteckelpraat berichten….

Fijne week!

Uw Freek.